Over La Casota Hotel

Midden in de vallei, op de oude weg tussen Campell en Fleix en aan de voet van de Cavall Verd, vond ik de magische wereld van Joaquina. Ik bleef me er verbazen over de natuur die liet zien wat voor krachten ze bezat. En over de vergezichten. ‘Kijk daar in de verte ligt Ibiza.’ En ook de eeuwenoude gebouwen, én de magie van Finca la Casota grepen me. Het is er, hoe zal ik het zeggen: hemels.

Vanochtend besloten mijn goede vriend Jorge en ik om te gaan wandelen. We waren wakker geworden met het mooiste uitzicht en dachten: daar willen we lopen. Maar na een dag genieten, staan we nu in het dorpje. Wat is de weg terug? Gelukkig is de goedgemutste Joaquina hier net zo beroemd als bij haar gasten. ‘De smalle straatjes uit en dan om de berg. Daar ligt het verscholen’, wijst een van de bewoners op het bankje in de schaduw. En terwijl we rustig naar boven klimmen, denk ik aan die prachtige plek die in de 12e eeuw al dienstdeed als strategisch uitkijkpunt voor andere kastelen in de regio. Af en toe droom ik er weg naar de 17e eeuw en zie alle eeuwenoude gebouwen waarin ik nu rondloop, dienstdoen in vervlogen tijden. Ik ruik de rozijnen die vroeger in het huis lagen te drogen en als ik goed luister, hoor ik de eeuwenoude stenen de mooiste verhalen vertellen. Te midden van een natuurgeweld van de hoogste orde.

En dan zie ik de finca opdoemen. Een ezel, de kat en wat kippen pruttelen voorbij over het terrein. Joaquina had al gehoord dat we onderweg waren en dus is ze alvast wat gaan maken in haar restaurant. ‘Want bewegen, doet eten.’ Ik puf nog na en kijk rond. ‘Daar wilden we lopen, hier willen we zijn,’ fluister ik zacht en glimlach.